ΠΩΣ ΜΑΘΑΙΝΩ ΣΤΟ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ ΤΗΝ ΑΓΕΝΕΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΨΕΜΑ (5 ΤΡΟΠΟΙ)
Αν έχετε παιδιά, έχετε σίγουρα πρωταγωνιστήσει (ή έχετε μπει σε μεγάλο πειρασμό έστω) σε κάποιο από τα παρακάτω σκηνικά που αφορούν στα παιδιά σας είτε αυτά είναι παρόντα είτε απλά αναφέρεστε σε αυτά. Τα σκηνικά αυτά φαίνονται αθώα, σίγουρα κοινωνικά αποδεκτά και κάποιες φορές θεωρούμε ότι είναι δείγμα γονεϊκής αφοσίωσης, προστασίας και αγάπης. Μήπως όμως δεν είναι ακριβώς έτσι; Μήπως είναι ελαφρώς δυσλειτουργικά πρότυπα συμπεριφοράς που καλύπτουν δικά μας "αρνητικά" στοιχεία τα οποία κληροδοτούμε και στα παιδιά μας; Μήπως κιόλας πριν να γίνουμε γονείς, θέλαμε να απαλλαγούμε από αυτά τα χαρακτηριστικά και ο κόσμος τα κατέκρινε, αλλά μετά την απόκτηση των παιδιών ωραιοποιήθηκαν και έγιναν μάλιστα και επιθυμητά; Πάμε να δούμε μαζί!
1."Φάε Γιωργάκη μου": Είστε έξω για φαγητό με παρέα και πριν προλάβουν να ακουμπήσουν τα πιάτα οι υπόλοιποι στο τραπέζι, ενθαρρύνεις να φάει το παιδί σου το κοινό φαγητό, χωρίς να ενδιαφερθεί αν φτάνει για όλους.
ΜΥΘΟΣ: Έτσι φροντίζεις το παιδί σου και νοιάζεσαι να μη μείνει νηστικό, διότι είναι μικρό παιδί και εσύ καλός γονιός.
ΑΛΗΘΕΙΑ: Έτσι το παιδί μαθαίνει να νοιάζεται μόνο για τις δικές του ανάγκες και δεν εκπαιδεύεται στους κανόνες κοινωνικής συμπεριφοράς.
2."Πέρνα Μαράκι στην τουαλέτα, βιάζεσαι ε; Δεν πειράζει την κυρία να περιμένει": Θέλει το παιδί να πάει τουαλέτα και εσύ αγνοείς την ουρά που ενδεχομένως έχει, χωρίς καν να έχεις ζητήσει την παραχώρηση της σειράς και χωρίς πολλές φορές το ίδιο το παιδί να βιάζεται.
ΜΥΘΟΣ: Ξέρεις τις ανάγκες του παιδιού σου, θεωρείς αυτονόητο ότι η ανάγκη του παιδιού σου είναι μεγαλύτερη από οποιουδήποτε την ανάγκη και άρα είσαι σωστός γονιός
ΑΛΗΘΕΙΑ: Μαθαίνεις το παιδί σου να θεωρεί αυτονόητο ότι όλοι πρέπει να ικανοποιούν τις ανάγκες του τη στιγμή που προκύπτουν και ότι το πρόβλημά του είναι πάντα μεγαλύτερο όλων των άλλων. Μαθαίνει να μην έχει υπομονή και να μη δέχεται το "όχι" σαν απάντηση.
3."Πρέπει να φύγω, γιατί το παιδί κουράστηκε/Φεύγω, περιμένει το παιδί να του βάλω τα παπούτσια/φαγητό, θερμόμετρο/το παιχνίδι/να διαβάσει/να κοιμηθεί..κτλ κτλ": Φεύγεις από μια υποχρέωση ή μια κανονισμένη εκδήλωση, ενώ μπορεί να μην πρέπει με πρόφαση την κούραση ή μια ανάγκη του παιδιού.
ΜΥΘΟΣ: Είσαι και πάλι ένας καλός γονιός που καταλαβαίνει ότι το παιδί του τον χρειάζεται.
ΑΛΗΘΕΙΑ: Μαθαίνεις το παιδί να λέει ψέματα και να μην αναλαμβάνει τις συνέπειες των πράξεών του και τις ευθύνες του γενικότερα. Σε πολλές των περιπτώσεων δε, ακυρώνεις την ανεξαρτησία του παιδιού σου και την ικανότητά του να αυτενεργεί.
4."Αχ δε θα έρθω τελικά, έχει λίγο βηχαλάκι η Σουλίτσα μου": Ακυρώνεις προγραμματισμένη έξοδο πέντε λεπτά πριν το καθορισμένο ραντεβού με πρόφαση δυσκολία του παιδιού σου.
ΜΥΘΟΣ: Η Υγεία του παιδιού σου πάνω απ'όλα!
ΑΛΗΘΕΙΑ: Μαθαίνεις το παιδί σου να ότι η συνέπεια και η κατανόηση είναι υποχρέωση μόνο των άλλων ανθρώπων.
5."Έτρεχα όλη μέρα!": Διαμαρτύρεσαι συνεχώς ότι είσαι κουρασμένος και δεν αντέχεις άλλο, άσχετα με το κοινό στο οποίο απευθύνεσαι.
ΜΥΘΟΣ: Αν είσαι γονιός, δεν ξεκουράζεσαι ποτέ και είσαι πάντα πιο ταλαιπωρημένος απ΄ όλους, άρα οι άλλοι έχουν πάντα υποχρέωση να σε νιώσουν ή/και να σε διευκολύνουν.
ΑΛΗΘΕΙΑ: Δεν καλλιεργείς την ενσυναίσθηση στο παιδί σου. Μπορεί ο άλλος να δουλεύει όλη μέρα και να έχει μεγαλύτερες και πιο πολλές υποχρεώσεις από αυτό.
Αν λοιπόν βρίσκουμε τον εαυτό μας στις παραπάνω ή ανάλογες καταστάσεις, ίσως να πρέπει να αναθεωρήσουμε την επόμενη φορά...Τι λέτε;